Մենք ամեն օր փնտրում ենք վայրեր՝ որտեղ կարող ենք լիցքաթափվել մեզ պատկանող կյանքի անահասկանալի անակնկալններից ..
Երբ օրը թեթև է լինում ,հարամարավետ և հանգիստ երևի թե մենք շտապում ենք Երևանի սրտում գտնվող փոքրիկ Եվրոպան դեպի ՝ {Կասկադ },այտեղ այնքան բազմազան է ընտրությունը և մենք միշտ բախվում ենք մի պատի ՝ այնտեղ սրճարաններում հազվադեպ է ազատ սեղան լինում ..
Միշտ յուրահատուկ է այտեղ գտնվող մթնոլորտը ,անհասականալիորեն ասես մենք կապ չունենք երբեմն թե ինքներս մեզ հետ ,և թե մեզ շրջապատող աշխարհի հետ .
Այնտեղ այնքան անմիջական է բազմազանությունը , այնքան անմիջական են սեղանները իրար կողքի դրված ,որ մենք պարզապես մոռանում ենք թե անձնական տարածքնների մասին և թե ուղղակիորեն սկզբունքնների մասին .
ու պարզապես սկսկում ենք սուրճը վայելել ,երբեմն պարզապես գինի ենք խմում ,կամ երբեմն պարզապես սպասում մեր թեթև աղցանին ,որն այնքան թեթև է և համեղ ,որ ուղղակիորեն մոռանում ենք քյաբաբի ,շաուրմայի ,առհասարակ խորովածի մասին ...
Երբ օրը ծանրը է լինում ,մենք վազում ենք դեպի ՝Փարպեցի ,Պուշկին փողոցններ ,մեր սիրելի փաբեր ,որտեղ գտնվում է Լեգենդար Կալյումե էթնո փաբը ,որտեղ կարող ես այնքան հարբել և պարել ,որտեղ միշտ գհտնում ես քեզանից էլի ինչ-որ նոր մասնիկ ,որտեղ աչքերդ փակում ես ,պարզապես մոռանում աշխարհիկ կյանքը ..
Գործից մի կերպ ինքդ քեզ վերցնելով էդ ամբոխը ճղելով գնում հասնում ես Երևանի էն ամենաթաքուն տժժալու տեղերը ,նկուղղային փաբերն ու կլուբնները ,որտեղ համարյա թե օդ չկա շնչելու ,որովհետև իրար խիտ ՜խիտ մի ուրիշ ազատ ամբոխա պարում ինքնամոռաց ,խմում ինքնամոռաց ,ու որտեղ ջերմաստիճանը էնքան տաքա ,որ դու եթե տրվես նախապաշարմունքններին ու իբրև թե սկզբունքներիդ հավանականությունը մեծա ,որ կարողա խեղդվես ....
Ու դու տրվում ես ինքնամոռաց ամբոխին ,մոռանալով ,որ դու Մաքելվինն ես.
Ու դու մտքումդ պահած Վայնահաուսի Բեք թու բլեքը մտնում ես ամեն ինչից հոգնած ,Երևանյան նկուղններ ,որտեղ բախվում ես կիսամեռած հոգիներով մի ամբոխի ,ու տրվում կյանքի պատահականություններին ,խմում ոչ թե քո սիրելի կոնյակը ,այլ վոդկա,ու մի ամբողջ ժամ գլխապտույտի չափ մոռանում ,որ դու ազատ ես ,որովհետև այստեղ այս նկուղղներում ազատության գինը ,ջերմաստիճանի հետ տատանվում է ,ու որտեղ հոգիդ սառնա ,բայց տաքություններն այն շիկացնում են ,ու դու հասկանում ես ,որ ազատությունդ վերջացելա այնտեղ ,որտեղ ակսկվելա մի նոր ազատություն ,որն այնքան խիտ է ,ու որտեղ այնքան մեծ է վտանգը ,որ ցանկացած պահին կարող ես այն աստիճան տարվել Երևանյան նկուղղներով ,որ բոլորին կասես գնացեք Գրողի ծոցը
Այդքան ուրիշ է այն գիշերային կյանքը ,որը կա այստեղ փոքրիկ փաբերի փողոցում...
Երբ պարզապես ուզում ես մենակ մնալ ,հոգնել մի բաժակ կոնյակի հետ ,ուղղակի ինքդ քեզ հետ զրուցել ,Աբովյանի կոլորիտը ուրիշ է ,անհասկանալի ջազզային ու փոփոխական .
Լեգենդար Աբովյան 12 Սրճարանը իր գեղեցիկ բակով ,Ցենտրալ սրճարանը ,որը քեզ տանում է Ֆրանսիա .
Երևանյան սրճարանային կոլորիտը տարբեր է .
Այսօր պատմեցի երեք տարբեր վայրերի մասին ,որտեղ կարելի է թաղել հոգնածությունը ,ընկնել այլ ռիթմի մեջ ,և ապրել Երևանը ...
պարզապես ապրել Երևանը .....
Comments
Post a Comment